طبسی حائری، سید علینقی، فرزند: سید کاظم
تولد: کربلا، سوم فروردین 1303 ش.
درگذشت: مشهد،31 شهریور 1379 ش.
( عالم دینی)
وی در خانوادهای روحانی و خدمتگزاری مردمی، در کربلای معلی دیده به جهان گشود، مادرش بانویی فاضله و معلمه، صبیه مرحوم شیخ محمدهادی ذوالانوار شیرازی و برادرش مرحوم آیتالله سید محمدرضا طبسی از علمای کربلا و امام جماعت حرم مطهر امام حسین علیهالسلام بود.
تحصیلات مقدماتی و کسب مدارج علمی و فقهی را در محضر حضرات: میرزا هادی خراسانی، حاج آقا حسین قمی، و سید محمدهادی میلانی (رضوانالله تعالی علیهم) گذراند.
در سال 1326 شمسی به مشهد مقدس هجرت نمود و به تقاضای مردم متدین در مسجد جامع گوهرشاد به اقامه نماز جماعت پرداخته و همزمان و تا شهریور 1360 شمسی نیز به ارشاد و تبلیغ و تدریس در حوزه علمیه مشهد مشغول شد.
پس از آن بنا دلایلی از جمله تألمات روحی و جسمی در بیت خود به مطالعه و نوشتن کتابهای سرگرمکننده دینی، اخلاقی، اجتماعی و ارشادی پرداخت.
این عالم ربانی در ششم محرمالحرام 1429 ه ق برابر با 3 اردیبهشت 1378 شمسی کل مایملک خود را که عبارت بود از منزل مسکونی و حسینیه وقف نمود تا در مصارف معینه استفاده شود. معظم له در سحرگاه 22 جمادی الثانیه 1421 ه ق در یکی از بیمارستانهای مشهد به سرای باقی شتافت. پیکر پاک. مطهرش پس از تشیع با شکوهی در صحن مجتمع خیریه دارالقرآن الکریم حسینیه و کتابخانه آیتالله طبسی حائری (موقوفه آن مرحوم) واقع در مشهد خیابان تهران – کوچه کامکار (امام رضا (ع) 18) به خاک سپرده شد. روحش شاد و یادش گرامی باد.
از جمله آثار معظم له ،کتابهای: کشکول طبسی،(فارسی) در سه جلد، التحصیل فی ایام التعطیل،(عربی ) را میتوان نام برد.
و اما نکتهای از کشکول طبسی را مرحوم شیخ محمد رازی در جلد 8 گنجینه بدین شرح انتخاب نموده است:
مصاحبه شگفت انگیر: «مرد عربی به نزد ابابکر رفت و گفت: ای خلیفه من نذر کردهام که یا «حین» با عیال خود سخن نگویم، اکنون تکلیف من چیست و تا چه مدتی باید با وی ترک سخن نمایم.
ابوبکر گفت باید تا قیامت با وی حرف نزنی زیر خداوند در قرآن میفرماید: «…وَ لَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلی حِینٍ »-چون مراد از حین در این آیه قیامت است.
اعرابی از جا برخاست و به نزد عمر بن خطاب رفت و از او همین سؤال را نمود. عمر گفت: تا چهل سال باید با عیالت سخن نگویی: زیرا خداوند در آن فرمود: «هَلْ أَتی عَلَی الْإِنْسانِ حِینٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکُنْ شَیْئاً مَذْکُوراً » -چون آیه نشان میدهد که حضرت آدم (ع) تا چهل سال بین آب و گل بوده است.
اعرابی سپس به نزد عثمان رفت و همان سؤال را تکرار کرد عثمان گفت: تا یک سال باید از سخن گفتن با عیالت خودداری کنی زیرا خداوند در قرآن میفرماید: «تُؤْتِی أُکُلَها کُلَّ حِینٍ بِإِذْنِ رَبِّها »- چون میوه درختان در طرف یکسال حاصل میشود.
اعرابی آنگاه به خدمت امیرالمؤمنین (ع) شرفیاب شد و سؤال خود را عرضه داشت. حضرت فرمودند: چنان چه در شب نذر کردهای باید تا به صبح از سخن گفتن با عیالت خودداری کنی و هرگاه در روز نذر نمودهای باید تا شب از این عمل پرهیز نمایی زیرا خداوند در قرآن فرمود: «فَسُبْحانَ اللَّهِ حِینَ تُمْسُونَ وَ حِینَ تُصْبِحُونَ » – اعرابی از این جواب شاد گردید و در حالیکه میگفت: «اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ » خدا داناتر است که رسالت خود را به عهده چه کس و کجا گذارد و از خدمت روانه گردید.»
———————
– تلخیص وبرگرفته از بروشور منتشره به مناسبت سالگرد آن مرحوم .
– اعراف(7):آيه 24 .
– انسان(76):آيه 1 .
– ابراهيم(14):آيه 25 .
– روم(30):آيه 17.
– انعام(6):آيه 124 .
– گنجينه دانشمندان،ج8 ، صص 207- 208 .