احمد اخوان‌نیا با تخلص شعری (نیا)

احمد اخوان نیا با تخلص شعری «نیا» _ نویسنده و شاعر
تاریخ تولد: ١٣٣۶/١/١ ، مشهد
سوابق کاری:
دبیر بازنشستهٔ آموزش و پرورش.
فعالیت روزنامه نگاری از سال ١٣۵۴ به بعد در روزنامه های اطلاعات، خراسان، قدس و هفته نامهٔ ورزشی ورزش شرق در سال‌های گذشته.
سردبیر ماهنامهٔ «توتیا» حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام در سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۵٫
همکاری با سازمان حج و زیارت خراسان رضوی در خصوص مدیریت کاروان و دارای کد زیارتی در سال‌هایی از دههٔ ٨٠.
توضیح اینکه سوابق نگارشی حقیر در مطبوعات، بعضاً در بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی موجود می‌باشد.

نمونه از اشعار استاد اخوان نیا:

ایَم از تِل گِرام
به لهجهٔ شیرینِ مَشَدیه خودْما بِخوانِن
——————————————-
با پِلَخمونِ نِگاهِت مورِ هِی سنگ مِزِنی.
دِری هَردَم با اداهات به دِلُم چَنگ مِزِنی.
از همو روز که تویم وارد تِل، گِرام شدی.
تویِ عالَمِ رِفاقَت یَرِگه لَنگ مِزِنی.
یَکسِره بارفیقایْ مَدرِسِگیت چَت مُکُنی.
چی بُگُم سَربه هوا رِفتیُ نیرنگ مِزِنی.
آخه قربونت بُرُم مارِ چه به ای مَجازیا.
تِل، گِرام و چِمدِنُم هَمی قِرِشْمال بازیا.
بیا تا مایَم مِثِ کِفتَرایِ امام رضا.
تو هوا پَر بِزِنم بِرِم رو گُنبدِ طِلا.
بِریهِ مریضایِ کُلِ جهان دعا کُنِم.
ایجوری امام رضار ازخودمان رضاکُنِم.
از آقا بِخِم که از خدا بِخَه، ای کرونا.
بِرِه وُ شَرِشَ کَم کُنه اَزی مِردمِ ما.

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا…
——————————————-
این حرم باغ جنان است چه پنهان از تو.
جلوه ای را که عیان است چه پنهان ازتو.
ذره با ذره ای از رأفتتان در عالم.
عالم آرای جهان است چه پنهان از تو.
مهرومه هرشب و هرروز پی عرض ادب.
بینشان خط و نشان است چه پنهان ازتو
آنچه در صحن و سرای تو ندارد مفهوم.
یأس ونومیدی مان است چه پنهان از تو.
با همه رنج و پریشانی و نا آرامی.
محضرت راحت جان است چه پنهان ازتو

زمزمه عشق…
——————————————-
مشتاق نگاهت شده ام گر بپذیری.
سرمست می عشق توام گربپذیری.
ای حجت حق «شمع» وجودمن عاشق.
میسوزد و من ساخته ام گر بپذیری.
تو آن «گل» خوشبوی گلستان ولایی.
کز عطر تو خود باخته ام گر بپذیری.
«پروانه» صفت گرد حریم تو بگردم.
آن فطرس پر سوخته ام گر بپذیری.
چون «بلبل»آزرده دل وجسته زصیاد.
بر بام حرم پر زده ام گر بپذیری.
شمع وگل وپروانه وبلبل همه جمعند.
در شعر من و زمزمه ام گر بپذیری.
بر درگه تو آمده ام بهر گدایی.
با این همه شرمندگی ام گر بپذیری.
مولای رئوفی و بزرگی و کریمی.
شک نیست بگیرم صله ام گربپذیری.
این ذکر «نیا» گشته به ایام رضاجان.
ممنون توام نوکری ام گر بپذیری

… پس کی می آیی؟
——————————————-
تمنای دل و جانم کجایی.
ز ما دوری یا نزدیک مایی.
هم اینک مکه ای یا در مدینه.
نجف یا مشهدی یاکربلایی.
نوای من بود نام نکویت.
نمانده دیگر اندر نی، نوایی.
صبوری هم زصبرم گشته حیران.
بگو آقای من پس کی می آیی.
همه گویند جمعه خواهی آمد.
به ره چشم انتظارم تا بیایی.
”نیا” گر لحظه ای بیند جمالت.
عجب لطف و صفا داره خدایی.

« شُله »
——————————————-
هَمِهٔ مَشَدِ ما یَک طِرَفُ هَمو شُلَش.
با هَمِیْ وِستادَنایِ تو صَفُ طوله مولَش.
قِدیما پایِ شُله مُخَلِفاتِش کُجا بود.
صُحبَتِ کوکاونون پِنیرُ سِبزیش کُجابود.
خانهٔ جِواد رِفیقُم هَمه ساله شُله یَ.
دَمْ خانِه یْ ای بیچارَه نِمدِنی چی غُلغُلَیَه.
خُدائیش یَگ شُله یِ مَشْدِ مِدَه ای یَرِگَه.
گوشتِشَم فَتُّ فِراوون مِزِنَه ای یَرِگَه.
بَعضیا از زنُ مَردمِهمونِ دَعوت شُدَیَن.
خِیلیایَم که به دنبالِ خَرِ مُرده میَن.
شُلَه رَ سه چارتا دوری مِزِنَن تورَگ یَرَه.
نِمِتِرسَن که بِتِرکَن مُخُورَن تا خِرخِره.
یَگ سِری با بچه ها گَبْ مِزَدِم دورِهَمی.
ای جِوادرِفیقِ مو جِفَنگْ مُگُف شِنیدَنی.
مِگَه هَروَخْ که مِخِیْ یَگ نِفَرِر عذاب بِدی.
حال بِگیری کُنیُ غصِّهٔ بی حِساب بِدی.
دِسْتُ پاهاشَه بِه یَگ دِرَخ بِبِندبُگو بِرار.
سَرِ میلانْ اوبَری شُلَه مِدَن تِغار تِغار.

احمد اخوان نیا « نیا »
——————————————-
تقدیم به ساحت مقدس حضرت حجت بن الحسن عجل الله تعالی فرجه الشریف…
________________________
یار گلعذار من…
________________________
یا رب بیا و واسطه شو پیش یار من.
تا بس کند جدایی و آید نگار من.
عمری به انتظار وصالش نشسته ام.
دردا که رو گرفته ز من گلعذار من.
یادش صفای این دل و او گشته مروه ام.
گردیده سعی بین صفا مروه کار من.
عمری گذشته بر من و از درد این فراق.
«هذا فَراق و بَینی و بَینَک…» شعار من.
خلوت نشین کوچهٔ تنهائی ام به شب.
کِی می رسد به صبحِ وصال انتظار من.
فصل خزان و صیف و شِتاء می‌رود دگر.
آید ز عطر غنچهٔ نرگس، بهار من. «عجل علی ظهورکَ» پیوسته دم به دم.
ورد زبان و دیدهٔ بس اشکبار من.
گوید «نیا» عزیز دل فاطمه بیا.
تا مرهمی شوی تو بر احوال زار من.
 
«نیا»
________________________
با لهجهٔ شیرین مشهدی…
_____________________
…خواهِشاً بَس دِگَه کوتا بیا…!!
_____________________
یادِ روزایی که خوش بودِم یَرَه.
جُز صِفا چیزی نمی دیدِم یَرَه.
روحیه یْ مردم خدایی شاد بود.
غصّه و غَم کُمپِلِت بَر باد بود.
دین و ایمون تو دِلاشان اَصل بود.
سیمِشان با حضرتِ حق وَصل بود.
صُب به صُب یَکسَر مِرَفتَن تا حَرم.
پیشِ مولایِ رَئوفُ و با کَرم.
با دِلی از عشقِ آقا لَب به لَب.
یَک سِلام و کُلّی اَم عَرضِ اَدب.
چَن کِلام اَز شهرِمان مَشَد بُگُم.
هَر وِجَب خاکِش طِلایَ مو مُگُم.
مَشَهد و یَک بُرِّ جاهایِ قِشَنگ.
زُشک و شاندیز و وکیل آباد و کَنگ.
طُرقِبه یا قول یارو، طُرقُبه.
شَهرِ پُر آوازهِ و با کَبکِبِه.
یَک ریزِه اوبَرتَرِش چالیدَرِه.
واجِبهِ یَک سَر بِری، یادِت نِرِه.
کوه پارکی یَم به نامِ مَشَده.
تو میگی اِنگار که بامِ مَشَده.
شب که وِیْمِسْتی او بالا بالاها.
وَلُّ و وَلّ دِرَه چِراغایْ شَهرِ ما.
فِک کُنُم دِرِن مِگِن بَسَّه بِرار.
اَز خودت فیلم و سیانسَم دَرنَیار.
خَستَه مان کِردی با ای حرفات «نیا».
خواهِشاً بَس دِگَه کوتا بیا.
«نیا»
________________________
با لهجهٔ شیرین مشهدی…
_____
…خواهِشاً بَس دِگَه کوتا بیا…!!
_____
یادِ روزایی که خوش بودِم یَرَه.
جُز صِفا چیزی نمی دیدِم یَرَه.
روحیه یْ مردم خدایی شاد بود.
غصّه و غَم کُمپِلِت بَر باد بود.
دین و ایمون تو دِلاشان اَصل بود.
سیمِشان با حضرتِ حق وَصل بود.
صُب به صُب یَکسَر مِرَفتَن تا حَرم.
پیشِ مولایِ رَئوفُ و با کَرم.
با دِلی از عشقِ آقا لَب به لَب.
یَک سِلام و کُلّی اَم عَرضِ اَدب.
چَن کِلام اَز شهرِمان مَشَد بُگُم.
هَر وِجَب خاکِش طِلایَ مو مُگُم.
مَشَهد و یَک بُرِّ جاهایِ قِشَنگ.
زُشک و شاندیز و وکیل آباد و کَنگ.
طُرقِبه یا قول یارو، طُرقُبه.
شَهرِ پُر آوازهِ و با کَبکِبِه.
یَک ریزِه اوبَرتَرِش چالیدَرِه.
واجِبهِ یَک سَر بِری، یادِت نِرِه.
کوه پارکی یَم به نامِ مَشَده.
تو میگی اِنگار که بامِ مَشَده.
شب که وِیْمِسْتی او بالا بالاها.
وَلُّ و وَلّ دِرَه چِراغایْ شَهرِ ما.
فِک کُنُم دِرِن مِگِن بَسَّه بِرار.
اَز خودت فیلم و سیانسَم دَرنَیار.
خَستَه مان کِردی با ای حرفات «نیا».
خواهِشاً بَس دِگَه کوتا بیا.
«نیا»

آن معبدی که راه ورودش ز کوثر است.
شبهاش بر خلاف بقیع بس منور است.
آنجاکه غرفه ای زبهشت است در بهشت.
آری، رواق حضرت زهرای اطهر است.

آقاجان… یا علی بن موسی الرضا…
اگر اجازه فرمودید تا در کسوت نوکری خدمتگزار زائرینتان باشم، این نه لیاقت من حقیر بلکه تجلی و تبلور رأفت و مهربانی شماست ای امام مهربانی ها…

بیان یک واقعیت با لهجهٔ مشهدی خودمان
__________
«مُهر قِبولی…»
__________
مَشَدیُم که اَزَم بِچِگی تِهرون بودُم.
سمـتِ خاوران و مِیدونِ خراسون بودُم.
قوم خویشا مِث دایی، خاله و عمه عمو.
کُمپِلِت مَشَد بودَن عالَمِ داشتن که نگو.
روزگار چِرخید و دیدُم که مویَم دیپلمَه یُم.
سَربِِرا و سادَه یُم امّا میگی زِلزِله یُم.
ای بَر او بَر مِزَدُم دنبالِ یَک کاری بودُم. تو اداره جات بِرار تابلو و تِکراری بودُم.
تا ایکِه امام رضا اَز سر لطف و کَرَمِش. مارَ طِلبید آمَدِم اینجِه کنارِ حَرمِش.
سالِ هفتاد که رسید نامَه نِویشتُم به آقا. که آقا نیمچِه نگاهی بُکُنِن به ای گِدا.
شِنیدُم مِنا هَمینجِه صِفا و مَروَه تویی. مو کُجا بُرُم آقا؟ وَختِکه بخشَندَه تویی.
مو فِدای مهرِبونی و وِفا و کِرَمت. قربونِ کِفتَرایِ رَنگُ بِه رَنگِ حَرَمِت.
مو به بَرجِ کِفتَرات کِمتَر اَزَم یَک چُغُکُم.
دست خالیُم ولی عاشقِتایُم چی بُگُم.
مو مِخوام زیرِ پایِ زَوّارِته جارو کُنُم. غم و غُصَّرْ مِثِ برف از دلشا پارو کنم.
نامهٔ مُور اَگِه اِمضا و قِبولُم نَکُنِن. بِرَتا یَکَم بَدَه چون شِما صاحِب کَرَمِن.
خواب دیدُم امام رضا با چَن نِفَر دِرَن میَن. اِختِلاط مِکِردَن و مو نِمدِنیستُم چی مِگَن.
یکی اَز هَمراهیاشا اَز هَمو دور و بَرا. با اِشاره به مو گفت تویَم قِبول رِفتی «نیا». «نیا»
________
بَرْجْ = در مقایسه با
چُغُکْ = گنجشک
بِرَتا = برای شما
اِختِلاط = صحبت کردن

سلام و درود خدا بر تو که در خانه ات، غریب بودی…!!
سلام و درود خدا بر تو که جسم مطهرت نیز در قبرستان بقیع، غریب است…!!
یابن رسول الله… یا امام حسن مجتبی… صلواه الله و سلامه علیک…

ای داد از آن دمی که شود خانه قتلگاه.
همسر به همسرش به عداوت کند نگاه.
آن پاره های جگر لخته لخته در طشتی.
یک آسمان شده و چهره حسن چون ماه.
«نیا»
________________________
وادی عشق…
________
در حدیثی ز شما گشته روایت، آقا.
که بود زینت توحید ولایت، آقا.
تو و آباء تو و ابنائت شرط شروط.
این نشانی بوَد از شان و بهایت، آقا.
تویی آن کوه کرم کز تو کرم معناشد.
من پر کاهی و افتاده به پایت، آقا.
تو به سائل ز پس پرده کرم بنمایی.
تا که رؤیت نشود شرم گدایت، آقا.
گر ز غفلت دل پر مهر تو را آزردم.
خود بگو تا چه کنم باگله هایت، آقا.
جای جای حرمت ملجاء عشاق شماست.
وادی عشق بود صحن و سرایت، آقا.
گر «نیا» را ز کرم نوکر خود پنداری.
جان ناقابل و عمرش به فدایت، آقا.
«نیا»