دست بوسی در کلام حضرت امام رضا (ع)
قبل از هر چیز توصیه می‌شود؛ به برخی آموزه های دینی که برگرفته از قرآن، حدیث و روایات وارده از ائمه‌ی معصومین علهیم السلام است دقت کنید؛ درباره‌ی بدعت گذاری مطالب و نظرات استدلالی و تفسیری بسیار نوشته‌اند. و برهمین اساس دراویش را که هنگام ملاقات و دیدار، دست هم دیگر را می بوسند نوعی بدعت گذاری می دانند و آنان را مذمت کرده و این روش را نوعی بدعت می‌دانند.
امّا؛ گاه می‌بینیم که برخی براین بدعت گذاری تبصره زده و حتی احادیث معتبر را هم برای بالا بردن مقام علمی و معنوی خود تفسیر کرده و بوسیدن دست علما و سادات را جایز می‌دانند و علناً همین بدعت دراویش را رواج می‌دهند؟! در حالیکه حدیث وارده از امام رضا علیه السلام صراحت داشته و نیازی به تفسیر و تحلیل ندارد.
درمورد دست بوسی از امام رضا (ع) سئوال کردند؛ فرمودند: دست بوسى نه!
« لا یُقَبِّلُ الرَّجُلُ یَدَ الرَّجُلِ، فَإِنَّ قُبْلَهَ یَدِهِ کَالصَّلاهِ لَهُ »(تحف العقول، ص ۴۵۰)
کسى دست کسى را نمی‌بوسد، زیرا بوسیدن دست او مانند نماز خواندن براى اوست.
دست بوسی‌هایی که امروزه برخی موارد، در بین علما مرسوم شده فقط و فقط جنبه‌ی مادی داشته؛ تملق و چاپلوسی و بدعت گذاری محسوب می‌شود، چرا که اگر شاگرد دست استاد خودرا نبوسد؛ شهریه ی ماهانه او کاهش یافته و یا کلاً قطع می‌شود؛ و بدین ترتیب این بدعت گذاری هم چنان آشکارا رواج داده می‌شود و بصورت رویه ای که نشانه ی تواضع و ادب است در آمده.
خداوند آخر و عاقبت همه بدعت گذاران را ختم بخیر گرداند.
آمین یا رب العالمین.