نهج البلاغه،خطبه 206: ( وَ مِنْ دُعاءٍ کانَ يَدْعُو بِهِ عَلَيْهِ السَّلامُ کَثِيراً: ) الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى لَمْ يُصْبِحْ بِى مَيِّتاً وَ لا سَقِيماً وَ لا مَضْرُوباً عَلى عُرُوقِى بِسُوءٍ وَ لا مَأْخُوذاً بِأَسْوَِ عَمَلِى،…….. وَ لا مَقْطُوعاً دابِرِى، وَ لا مُرْتَدّاً عَنْ دِينِى، وَ لا مُنکِراً لِرَبِّى، وَ لا مُسْتَوْحِشاً مِنْ إِيمانِى، وَ لا مُلْتَبِساً عَقلِى، وَ لا مُعَذَّباً بِعَذابِ الْأُمَمِ مِنْ قَبْلِى. أَصَبْحْتُ عَبْداً مَمْلُوکاً ظالِماً لِنَفْسِى، لَکَ الْحُجَّةُ عَلَىَّ وَ لا حُجَّةَ لِى، وَ لا أَسْتَطِيعُ أَنْ اخُذَ إِلَّا ما أَعْطَيْتَنِى، وَ لا أَتَّقِىَ إِلَّا ما وَقَيْتَنِى. اللَّهُمَّ إِنِّى أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَفْتَقِرَ فِى غِنَاکَ، أَوْ أَضِلَّ فِى هُداکَ، أَوْ أُضامَ فِى سُلْطانِکَ، أَوْ أُضْطَهَدَ وَ الْأَمْرُ لَکَ. اللَّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسِى أَوَّلَ کَرِيمَةٍ تَنْتَزِعُها مِنْ کَرائِمِى، وَ أَوَّلَ وَدِيعَةٍ تَرْتَجِعُها مِنْ وَدائِعِ نِعَمِکَ عِنْدِى. اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ أَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِکَ، أَوْ نُفْتَتَنَ عَنْ دِينِکَ، أَوْ تَتايَعَ بِنا أَهْواؤُنا دُونَ الْهُدَى الَّذِى جاءَ مِنْ عِنْدِکَ.
ستايش خداوندى را سزاست که شبم را به صبح آورد بى آنکه مرده يا بيمار باشم، نه دردى بر رگهاى تنم باقى، و نه به کيفر بدترين کردارم گرفتار کرد، نه بىفرزند و خاندان، و نه از دين رويگردان، و نه منکر پروردگارم، نه ايمانم دگرگون، و نه عقلم آشفته، و نه به عذاب امتهاى گذشته گرفتارم. در حالى صبح کردم که بندهاى بىاختيار و بر نفس خود ستمکارم. خدايا تو راست که مرا محکوم فرمايى در حالى که عذرى ندارم، و توان فراهم آوردن چيزى جز آنچه که تو مىبخشايى ندارم، و قدرت حفظ خويش ندارم جز آن که تو مرا حفظ فرمايى. خدايا به تو پناه مىبرم از آنکه در سايه بىنيازى تو، تهيدست باشم، يا در پرتو روشنايى هدايت تو گمراه گردم، يا در پناه قدرت تو بر من ستم روا دارند، يا خوار و ذليل باشم در حالى که کار در دست تو باشد. خدايا ما به تو پناه مىبريم از آنکه از فرموده تو بيرون شويم، يا از دين تو خارج گرديم، يا هواهاى نفسانى پياپى بر ما فرود آيد، که از هدايت ارزانىشده از جانب تو سر باز زنيم.