صاحب کتاب بحیره(طبع سنگی) فزونی استرآبادی در باب 35 کتاب خود آورده است : …آن‌چه محرّر این رساله را مشاهده افتاد آن است که در اقصای شرقی هند به تاریخ هزار و هفده(1017 هـ ق) از هجرت خیر البشر در یکی از قصبات آن ملک موسوم به ثعبان پور ماری هر شبه از درختی به فریاد می‌آمد و تا چهار نوبت این عبارت را می‌گفت که حقّی حقّی و تا صباح کار او این بود و قریب به شش ماه که فقیر در آن قصبه بود یک شب آن مار ترک این ذکر نکرد و خدا گواه است که این کلمه به فصاحتی ادا کردی که هیچ تفاوت نبودی از گفتن او تا گفتن آدمی فصیح.
– پور: به زبان هندی شهر و ولایت را گویند و به فارسی پسر را گویند.